در سال ۱۹۲۵ میلادی، ۲۹ کشور پروتکلی را در ژنو امضا کردند و طی آن به‌کارگیری گازهای خفه‌کننده سمی‌و امثال آن و استفاده از تجهیزات باکتریولوژیک در جنگ ممنوع شد. از میان کشورهای آن زمان ایالات متحده آمریکا از این کار سر باز زد.
پرونده ویژه‌ی «
نفوذ صهیونیسم در جنگ‌های بیولوژیک»؛
شماره اول:
آشنایی با جنگ بیولوژیک
پایگاه صهیون‌پژوهی خیبر، بیوتروریسم یا جنگ بیولوژیک به هرگونه اقدام وحشت‌زا و آسیب‌رسان گفته می‌شود که با استفاده از آزادسازی یا انتشار عمدی عوامل بیولوژیک شدیداً بیماری‌زا، شامل انواعی از میکروارگانیسم‌ها و یا سموم بیولوژیک انجام می‌پذیرد.
سلاح‌های بیولوژیکی نیز میکروارگانیسم‌هایی هستند که وارد بدن میزبان می‌شوند و آن را آلوده کرده و در آنجا رشد می‌کنند و نهایتاً باعث مُردن یا ناتوان‌شدن آن فرد می‌شوند.
به کارگیری عوامل بیولوژیک مخرب ممکن است در قالب جنگ‌افزارهای نظامی‌همچون: بمب، موشک و غیره انجام شود. به هر نوع وسیله‌ای از این قبیل که به منظور انتشار عمدی ارگانیسم‌های مولد بیماری و فرآورده‌های بیولوژیک با هدف آسیب و کشتار به کار برده شود، «جنگ‌افزار بیولوژیک» گفته می‌شود.
جنگ شیمیایی و بیولوژیکی
جنگ شیمیایی، به نبردی گفته می‌شود که جنگ‌افزارهای متعارف در آن به کار گرفته نمی‌شود و در عوض، از مواد شیمیایی و خصوصیات سمی‌آن‌ها استفاده می‌گردد. نبرد شیمیایی با جنگ بیولوژیک متفاوت است، اما تا حدی با یکدیگر هم‌پوشانی دارند. به‌طور کلی، جنگ‌افزارهای بیولوژیکی و شیمیایی، زیرمجموعه سلاح‌های کشتار جمعی قرار می‌گیرند و شدت آسیب‌رساندن آن‌ها به گروه هدف و مورد تهاجم بسیار زیاد است.
عوامل بیولوژیکی
عوامل بیولوژیکی قابل استفاده در جنگ بیولوژیکی عبارتند از:
- انگل‌های قارچی
- انگل‌ها
- باکتری‌ها
- رکتسیا
- ویروس‌ها
پیش از آغاز یک حمله بیولوژیکی این عوامل که در محفظه‌های ویژه‌ای در اختیار نیروهای تهاجمی‌قرار دارند، به نوعی انتقال می‌یابند که نیروهای مهاجم مصون بمانند و در زمان لازم در نیروهای هدف منتشر گردند.
پرتاب و به عبارت دیگر به هدف رساندن عوامل بیولوژیکی از سه راه «شیوع از راه پوست»، «شیوع از راه خوردنی‌ها و نوشیدنی‌های آلوده» و «شیوع از راه هوا» انجام می‌گیرد.
ویژگی‌های کلی عوامل بیولوژیکی
دانش بیولوژی همه موجودات زنده را در بر می‌گیرد، اما بیولوژی نظامی‌و جنگی تنها درباره موجودات زنده بحث می‌کند که به انسان، حیوان یا نبات زیان می‌رساند. ویژگی‌های عمومی‌که باید در عوامل بیولوژیکی وجود داشته باشد تا آن‌ها در سلاح‌های بیولوژیکی به شکل مؤثری به کار گرفته شوند، عبارتند از:
- قابلیت سرایت بالا
- توان مقاومت در برابر شرایط طبیعی مانند گرما و نور خورشید و خشکی
- قابلیت سازگاری و سرعت انتشار
- توان وارد آوردن زیان‌های فراوان در هنگام آغاز تهاجم از طریق کشتن یا ناتوان‌ساختن
- ناشناخته‌بودن عامل بیولوژیک؛ در نبرد بیولوژیک بایستی عوامل بیولوژیکی به کار گرفته شده برای محدوده هدف ناشناخته باشد
- ثبات و سازگاری عوامل برای به‌کارگیری در شرایط و فضای جنگی
جنگ بیولوژیک از نظر بین‌الملل
در سال ۱۹۲۵ میلادی، ۲۹ کشور پروتکلی را در ژنو امضا کردند و طی آن به‌کارگیری گازهای خفه‌کننده سمی‌و امثال آن و استفاده از تجهیزات باکتریولوژیک در جنگ ممنوع شد. از میان کشورهای آن زمان ایالات متحده آمریکا از این کار سر باز زد.
در سال ۱۹۶۶ مجمع عمومی‌سازمان ملل متحد با صدور قطعنامه‌ای، کشورها را به پای‌بندی به مفاد پروتکل یاد شده ملزم کرد. سه سال بعد نیز نمایندگانی از ۱۲ کشور غیرمتعهد در ژنو جمع شده و خواستار صدور قطعنامه سازمان ملل درباره ممنوعیت به‌کارگیری سلاح‌های شیمیایی و بیولوژیکی در جنگ‌های بین‌المللی گشتند.
با این حال رژیم‌صهیونیستی در سال ۱۹۶۹ تهدید کرد که در جنگ‌های آینده از سلاح‌های رایج کشتار جمعی از جمله سلاح‌های بیولوژیکی استفاده خواهد کرد.
منبع:
1- مجید زارع بیدکی، مهدی بلالی مود، «بیوتروریسم و جنگ‌افزارهای بیولوژیک، از گذشته تا به امروز: یک مطالعه مروری کلاسیک»، مجله علمی‌دانشگاه علوم پزشکی بیرجند، دوره 22، شماره 3، پاییز 1394.
3- مجله حصون ، پاییز 1386، شماره 13؛ قابل بازیابی در لینک: https://plink.ir/mHyrj
لینک کوتاه: http://khbn.ir/0fkcM0